به نظر میرسد که چیزی که
در مقاله پیش به آن اشاره کرده بودم زود تر از انتظار به وقوع پیوست.
بریتانیاییها تصمیم به
خروجِ از اتحادیه اروپا گرفتند.
اگر بخواهیم واقع نگر
باشیم، بریتانیاییها از همان آغاز نیز چندان محکم با اتحادیه همدل نبودند.
برایِ چندی منافع اقتصادی
و اهدافِ دراز مدتِ سیاسیشان ایجاب میکرد که عضوِ اتحادیهِ اروپا باشند و بودند.
امروزه آن منافعِ
اقتصادیِ دراز مدت برایِ بریتانیاییها دیگر در معرضِ دید قرار ندارند و با تشنجاتِ
اجتمایی‌ِ اخیر در داخلِ کشورهایِ قاره و مشخصتر شدنِ کلی خطوطِ سیاسیِ پیگیری
شونده در سیاست‌های بزرگِ جهانی، بودنِ در اتحادیه نیز چندان برگِ برنده‌ای نیست
که بر طبقِ آن بریتانیا بخواهد حتماً در اتحادیه بماند.
پرسشِ اصلی اکنون در
اینست که آیا این آخرین خروجِ از اتحادیه اروپا بود یا اینکه دیگران نیز مایل به
پیمودنِ این راه هستند؟
نبودِ یک سیاستِ جامع و
قاطع برایِ همه و نه تنها برایِ برخی از
کشورها که به نارضایتی دیگر کشورهای عضو
اتحادیه می انجامد، اینگونه تمایلات را تشدید می‌کند.
از طرفی نبودِ اتحادیه
اروپا اکنون میتواند یکی از خواستهایِ پنهانِ بریتانیا نیز باشد زیرا برخی
از اعضایِ آن مانندِ اسکاتلند که به منابع نفتی دسترسی دارد، خواهان ماندنِ در
اتحادیه میباشد و این میتواند بریتانیا را در برابرِ این پرسش قرار دهد که ما از
هم فرو میپاشیم یا اتحادیه اروپا؟
بایستی نشست و منتظر ماند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر